บทที่ 3 การเปิดเผยที่ไม่คาดคิด

"ลงไปซะ" อีธานคำรามเสียงต่ำ

เคทผงะถอยเมื่อได้ยินคำสั่งอันเฉียบขาดของเขา เขาน่าเกรงขามได้เสมอเมื่อต้องการ แต่เธอรู้ดีกว่านั้น...เขาแค่กำลังเขินต่างหาก

หลังจากเป็นคู่ปรับกันมาหลายปี เคทเข้าใจอีธานดีกว่าใครส่วนใหญ่ ในชาติที่แล้ว เธอเข้าใจเขาผิดไปอย่างสิ้นเชิง มองว่าเขาเป็นเพียงทรราชเลือดเย็นคนหนึ่ง เธอช่างโง่เง่าสิ้นดีในตอนนั้น แต่ไม่ใช่ครั้งนี้

"ฉันไม่ลงหรอกค่ะ เรายังไปไม่ถึงที่ของเราเลย" เธอตอบกลับอย่างหวานหยดย้อย พลางยกมุมปากเป็นรอยยิ้ม

เคทเกาะเขาแน่นอย่างไม่รู้จักอายราวกับหมีโคอาล่า อีธานซึ่งอ่อนใจกับความตื๊อของเธอ สุดท้ายก็ยอมรามือพร้อมกับถอนหายใจออกมา

เมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์ของเขา อีธานก็ได้รับโทรศัพท์เรื่องงาน เคทจึงนั่งรออย่างเชื่อฟังอยู่บนโซฟา เธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย พลางดื่มด่ำกับทุกรายละเอียดของเขา

เมื่ออีธานวางสาย เขาก็หันมาพบว่าเคทกำลังนั่งเท้าคางจ้องมองเขาด้วยสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

เขานวดขมับอย่างระอาใจเล็กน้อย "ทำไมเธอต้องจ้องฉันแบบนั้นด้วย"

"ก็เพราะฉันชอบคุณไงคะ"

"เหรอ ชอบแค่ไหนล่ะ"

"มากพอที่จะอยากนอนกับคุณ"

อีธานตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง

เคทเป็นอะไรไป เธอเข้าใจสิ่งที่ตัวเองพูดอยู่หรือเปล่า ดูเหมือนเธอจะถูกสิง...ราวกับเป็นคนละคน

อีธานขมวดคิ้วพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก "มิลาน หาหมอผีให้ฉันที เอาเก่งๆ เลยนะ"

ฝั่งตรงข้าม มิลาน รันยอนทำเสียงงุนงง "คุณเลวิงตันครับ ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมครับ หมอผีเหรอครับ"

"ใช่ เอามาไล่ผี"

เขาต้องดูให้แน่ใจว่าเคทถูกวิญญาณตนไหนเข้าสิงจนทำให้เธอมีท่าทีแปลกประหลาดเช่นนี้ อีธานนวดขมับพลางจับจ้องไปที่เคท ซึ่งดูเหมือนจะรู้แล้วว่าเขายังไม่เชื่อเธอ

ต้องใช้การกระทำที่เด็ดขาดเสียแล้ว เธอจึงเคลื่อนตัวเข้าไปผลักเขาล้มลงบนโซฟา

"เคท นี่เธอกำลังจะทำอะไรอีก" เขาถามเสียงเข้ม

"ฉันไม่ต้องการหมอผี ฉันปกติดีทุกอย่าง!" เธอประกาศกร้าว พลางปิดโทรศัพท์ของเขาแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวเขาที่โซฟา เธอโน้มตัวลงไปและประทับริมฝีปากของเธอกับเขา

การกระทำนั้นทำให้อีธานไม่ทันตั้งตัว กว่าเขาจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น มือของเคทก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขาแล้ว สัมผัสของเธอนั้นงุ่มง่ามและไร้ประสบการณ์...แม้ในชาติที่แล้วเธอจะหมั้นหมายกับเบลค แต่พวกเขาก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน

เธอยังบริสุทธิ์ และเธอกำลังมอบกายให้เขาด้วยความเต็มใจ

เคทตั้งใจอย่างแน่วแน่ ส่วนอีธานซึ่งเป็นชายหนุ่มฉกรรจ์ที่แข็งแรงสมบูรณ์ จะต้านทานเสน่ห์ของหญิงงามในอ้อมแขนได้สักแค่ไหนกัน แม้จะยังคงสงสัย แต่ความปรารถนาก็เริ่มเข้าครอบงำเขา

เขาพลิกเปลี่ยนตำแหน่ง เป็นฝ่ายคุมเกมในขณะที่จูบของเขาดุดันรุนแรงขึ้น การเคลื่อนไหวของเขาช่ำชองและเชี่ยวชาญขณะปลดกระดุมเสื้อของเธออย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปยังลำคอของเธอ ทำให้เคทรู้สึกถึงความซาบซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วร่าง เธอโอบแขนรอบคอเขาแน่นขึ้นตามสัญชาตญาณ

ลมหายใจของคนทั้งสองหนักหน่วงขึ้น

เธอตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อมือของเขาไปถึงจุดที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ เธอก็เผลออุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ...ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความเขินอายและความคาดหวัง

แล้วอีธานก็หยุด ดวงตาของเขาฉายแววปรารถนาอย่างลึกล้ำ แต่มีบางอย่างรั้งเขาไว้ เคทรู้สึกกระสับกระส่ายด้วยความต้องการ

เธอพยายามจะดึงเขากลับมา แต่อีธานดูเหมือนจะวอกแวก สายตาของเขาทวีความเข้มข้นขึ้น

"เธอรุกเขาแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า" เขาถาม

น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความรู้สึกเป็นเจ้าของ ความไม่พอใจ และร่องรอยของความพึงพอใจที่ได้เธอมาอยู่ในอ้อมแขน เคทยิ้ม

"หึงเหรอคะ"

อีธานขมวดคิ้วแต่ยังคงเงียบ รอยยิ้มของเคทกว้างขึ้นขณะที่เธอกอดเขาแน่น น้ำเสียงของเธอหวานละมุนราวกับน้ำผึ้ง

"ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับเขา ฉันต้องการแค่คุณ อีธาน แค่คุณคนเดียว ทั้งตอนนี้และตลอดไป ฉันรักคุณ"

หัวใจของอีธานบีบรัดแน่น สายตาของเขายิ่งทวีความเข้มข้น

"เคท เวลาจะโกหกน่ะ หัดหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้หน่อยสิ"

ราวกับจะลงโทษเธอ จูบของเขายิ่งเรียกร้องมากขึ้น แต่กระนั้นมือของเขากลับยังคงนิ่งอยู่กับที่ เคทถึงกับหอบหายใจเมื่อในที่สุดพวกเขาก็ผละออกจากกัน โดยมีเส้นใยสีใสเชื่อมระหว่างริมฝีปากของทั้งสอง เธอทรุดตัวลงบนอกของเขา ราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดได้ถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น

เธออยู่ด้านบน ส่วนเขาอยู่ข้างใต้—เป็นท่าที่แนบชิดยิ่งกว่าเดิม อีธานพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมตัวเองขณะที่พยายามทำความเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของเคท

ในวินาทีต่อมา เคทก็กระชากเสื้อของเขาจนเปิดออก

ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นหน้าท้องที่สลักเสลาอย่างสมบูรณ์แบบและผิวสีทองแดงของเขา ห้องนั่งเล่นพลันตกอยู่ในความเงียบงัน

สายตาของเคทจับจ้องอยู่ที่หน้าอกเปลือยเปล่าของเขาไม่วางตา

อีธานถึงกับพูดไม่ออก

ท่าทางที่เธอมองเขาราวกับนักล่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อ เธอทำแบบนี้เพื่อเบลคจริง ๆ หรือ ความมั่นใจของอีธานเริ่มสั่นคลอน

แววตาของเขาเข้มขึ้นอย่างเป็นอันตราย ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว เขาดึงเคทเข้ามาใกล้และถอดเสื้อแจ็กเก็ตของเธอออกอย่างรุนแรง สิ่งที่ถูกขัดจังหวะไปก่อนหน้านี้ได้ดำเนินต่อไป

เคทถูกรุกเร้าจนทำอะไรไม่ถูก หลงใหลไปกับแรงปรารถนา แต่ขณะที่พวกเขากำลังจะไปถึงขั้นสุดท้าย ทุกอย่างก็หยุดลงกะทันหัน

อีธานช่วยเธอใส่เสื้อผ้ากลับเข้าที่และบังคับให้เธอลุกขึ้นนั่ง เคทซึ่งยังคงหน้าแดงก่ำด้วยแรงปรารถนาที่ไม่ได้รับการเติมเต็ม ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

"อีธาน" เธอเรียกเขาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเย้ายวน

อีธานชะงักไปชั่วครู่ แววตาของเขาฉายชัดถึงความปรารถนา แต่เขาก็ยังไม่ขยับตัวทำอะไรต่อ

เคทมองเขาด้วยสายตาน่าสงสาร ราวกับว่าเขาได้ทอดทิ้งเธอไปกลางคัน อีธานขมวดคิ้วแน่นขึ้น ความตั้งใจของเขาสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด

'เราคิดมากไปหรือเปล่า เคทไม่น่าจะยอมสละตัวเองเพื่อข้อตกลงทางธุรกิจ แล้วเธอพยายามจะทำอะไรกันแน่' เขาคิดในใจ

เคทกำลังจะตอบว่าเธอแค่ต้องการอยู่กับเขา แต่แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอแน่ใจอย่างที่สุดว่าอีธานไม่ได้พูดออกมา แล้วทำไมเธอถึงได้ยินความคิดของเขาล่ะ

เคทขมวดคิ้ว พยายามทำความเข้าใจปรากฏการณ์นี้ แต่ก่อนที่เธอจะได้ทดสอบอะไรเพิ่มเติม โทรศัพท์ของอีธานก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศส่วนตัวลงทันที ดูเหมือนจะเป็นสายสำคัญเรื่องงาน เมื่อดูจากสีหน้าจริงจังของเขา

เคทนั่งเงียบ ๆ พยายามจะลองฟังความคิดของเขาอีกครั้ง แต่แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อมองไปที่หน้าจอ สีหน้าของเธอก็พลันมืดลง

วิดีโอคอลจากเบลค

น่ารำคาญชะมัด!

เธอรีบกดปฏิเสธสายทันที แต่ไม่กี่วินาทีต่อมามันก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่อยากรบกวนการสนทนาของอีธาน เธอจึงจำใจรับสาย

"เคธี่" เสียงหวานเลี่ยนของเบลคดังขึ้น

เคทเดินไปที่หน้าต่างแล้วลดเสียงลง "เบลค คุณไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้ทำแล้วหรือไง เลิกยุ่งกับฉันสักที"

เธอไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้แดกดันเขาไปหรอก

สีหน้าของเบลคแข็งค้างด้วยความประหลาดใจ เขากำลังจะโมโห แต่ดูเหมือนจะคิดได้จึงยับยั้งตัวเองไว้

"เคธี่ อย่าทำตัวมีปัญหาสิ วันนี้เธอทำอะไรหุนหันพลันแล่นไปมากนะ พ่อของเธอโกรธมาก กลับบ้านมาขอโทษซะ เดี๋ยวฉันจะช่วยพูดให้ เธออาจจะยังได้รับการให้อภัย"

"ฉันอยู่บ้านแล้ว และเลิกเรียกฉันว่าเคธี่ได้แล้ว มันน่าขยะแขยง"

"แกอยู่ที่ไหนกันแน่ ยัยลูกไม่รักดี ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน" ริชาร์ดแย่งโทรศัพท์ไปและระดมคำถามใส่เธอด้วยความโกรธ

เคทกลอกตาและถือโทรศัพท์ให้ห่างจากตัว ไม่อยากฟังคำด่าทอของพ่อ ตอนแรกเบลคไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่พอเธอขยับโทรศัพท์ออกห่าง เขาก็สังเกตเห็นสภาพที่ยุ่งเหยิงของเธอ สีหน้าของเขาพลันมืดลงทันที

เขาพยายามจะซักไซ้เธอ แต่เคทตัดสายไปก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร แล้วก็บล็อกเบอร์ของเขาทันที

ในที่สุดก็ได้สงบสุขเสียที

แต่โชคร้ายที่ความสงบนั้นอยู่ได้เพียงสิบนาทีก่อนที่เบลคจะปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูบ้านของอีธานอย่างกะทันหัน พร้อมกับทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง

เคทรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมา

เยี่ยมเลย เธอลืมไปว่าเธอกับเบลคเคยแชร์ตำแหน่งที่อยู่ให้กันและกันไว้

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าจะโทรหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพื่อแจ้งว่าเบลคก่อความวุ่นวาย อีธานก็วางสายและเปิดประตูไปเสียแล้ว

ชายสองคนสบตากัน และความเงียบอันน่าขนลุกก็เข้าปกคลุมทั่วทั้งคฤหาสน์